Ojcze Święty – pamiętamy!

22 października obchodzimy liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II, naszego wielkiego Rodaka. Czy wypełniamy jako naród jego skierowaną do nas podczas jednej z pielgrzymek do Ojczyzny prośbę: „Wy mi nie klaszczcie, wy mnie słuchajcie!”?

„Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus“ – brzmiały pierwsze słowa Jana Pawła II po wyborze na Stolicę Piotrową. Niektórzy komentatorzy wskazywali na ich… polityczną niepoprawność, stawiając tezę, że słowa o Chrystusie mogą w uszach zachodniego odbiorcy brzmieć archaicznie czy dziwnie. Dla Polaków przyjęcie tego rodzaju myślenia w roku 1978, jeszcze za życia niezłomnego Prymasa Tysiąclecia, byłoby absurdem, jednak już na przestrzeni pontyfikatu Jana Pawła II recepcja jego nauczania – także w jego Ojczyźnie – zaczęła ulegać poważnej erozji.

Dziś sytuacja jest jeszcze trudniejsza. Kościół przeżywa potężne ataki, zmaga się z trudnościami wewnętrznymi i zewnętrznymi, jednak jak w każdej sytuacji niepewności i chwiejności, odpowiedzią na kryzys jest powrót do źródeł i fundamentów.

W dobie rozbicia Kościoła i szerzącej się – mówiąc słowami papieża Benedykta XVI – „dyktatury relatywizmu”, przypomnijmy najważniejsze punkty nauczania Ojca Świętego, mogące stanowić dla nas bezpieczny drogowskaz duchowy w naszych niespokojnych czasach.

Wolność

Pojęcie wolności, które we współczesnych czasach urosło do rangi niemal dogmatu, zaczęło zarazem tracić swoje kontury znaczeniowe, mieszcząc w sobie „prawo” do obrażania innych ludzi, wykorzystywania ich, ograniczania ich swobody wypowiedzi czy prawa do wyznawania wiary. Papież Jan Paweł II był świadomy zagrożeń współczesnej filozofii zachodniej opierającej się często na leseferyzmie bądź tworzącej zakamuflowany totalitaryzm, w którym wolność do swobodnej ekspresji przyznawana jest jedynie wybiórczo, przypominał, że bez oparcia się na jasnym systemie wartości, wolność zamieni się w swoją karykaturę. „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. Prawdziwa wolność wymaga ładu. Chodzi przede wszystkim o ład moralny. W sytuacji pustki w dziedzinie wartości, gdy w sferze moralnej panuje chaos i zamęt, wolność umiera, a człowiek z wolnego staje się niewolnikiem instynktów, namiętności czy pseudowartości. Ład wolności buduje się w trudzie. Prawdziwa wolność zawsze kosztuje. I tu rodzi się pytanie: czy człowiek może ów ład wolności zbudować sam, bez Chrystusa, czy nawet wbrew Chrystusowi? Usiłuje się bowiem dzisiaj wmówić człowiekowi i całemu społeczeństwu, iż Bóg jest przeszkodą na drodze do pełnej wolności. Ku wolności wyswobodził nas Chrystus, dlatego chrześcijanin nie lęka się wolności, przed wolnością nie ucieka, podejmuje ją w sposób twórczy i odpowiedzialny, jako zadanie swojego życia. Bo wolność dana nam przez Boga, jest nam także zadana, ona jest naszym powołaniem” – zaznaczył Jan Paweł II we Wrocławiu 1 czerwca 1997 r.

Życie

W 2020 roku, w liturgiczne wspomnienie św. Jana Pawła II polski Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Ustawą Zasadniczą przesłanki eugenicznej pozwalającej na zabijanie dzieci w łonach matek. Wywołało to potężne niepokoje społeczne, łącznie z fizycznymi atakami na osoby duchowne i świątynie katolickie. Święty Jan Paweł II od głoszenia fundamentalnej prawdy o świętości życia ludzkiego od poczęcia aż do naturalnej śmierci nigdy nie odstąpił, nawet wówczas, gdy bywał z tego powodu krytykowany, niezrozumiany i odrzucany.

„I życzę, i modlę się o to stale, ażeby rodzina polska dawała życie, żeby była wierna świętemu prawu życia. Jeśli się naruszy prawo człowieka do życia w tym momencie, w którym poczyna się on jako człowiek pod sercem matki, godzi się pośrednio w cały ład moralny, który służy zabezpieczeniu nienaruszalnych dóbr człowieka. Życie jest pierwszym wśród tych dóbr. Kościół broni prawa do życia nie tylko z uwagi na majestat Stwórcy, który jest tego życia pierwszym Dawcą, ale równocześnie ze względu na podstawowe dobro człowieka” – przypomniał polski papież w Nowym Targu 8 czerwca 1979 r.

„Dziękuję za inicjatywy parlamentarne, zmierzające do zabezpieczenia życia ludzkiego od chwili poczęcia w łonie matki. Jasne stanowisko prawa jest nieodzowne, aby mógł dokonywać się również gruntowny proces nawrócenia. Trudno bowiem o właściwą działalność wychowawczą czy duszpasterską, gdy prawo temu przeszkadza. To, co „legalne”, zostaje niestety bardzo łatwo przyjęte jako „moralnie dozwolone”” – powiedział w Warszawie 9 czerwca 1991 r.

Kościół

W czasach bezprecedensowego ataku na Kościół połączonego z realnymi przestępstwami i powodami do zgorszenia, jakie niektórzy jego przedstawiciele dali tym, którzy im zaufali, łatwo o pokusę poszukiwania zbawienia poza Kościołem. Tymczasem to w Kościele, mimo ułomności, a nawet zbrodni niektórych jego członków, znajduje się źródło życia duchowego – Chrystus obecny w Najświętszej Eucharystii. Warto w tym kontekście przypomnieć słowa Jana Pawła II skierowane do pielgrzymów zgromadzonych na Jasnej Górze 4 czerwca 1997 roku: „Jasna Góra jest tym miejscem, gdzie naród nasz gromadził się przez wieki, aby dać świadectwo swojej wierze i przywiązaniu do wspólnoty Kościoła Chrystusowego. Tu przychodziliśmy wiele razy prosić Maryję o pomoc w walce o dochowanie wierności Bogu, Krzyżowi, Ewangelii, Kościołowi świętemu, jego pasterzom. Tu podejmowaliśmy zadania życia chrześcijańskiego. U stóp Pani Jasnogórskiej trwaliśmy wiernie przy Kościele, gdy był prześladowany, gdy musiał milczeć i cierpieć. Mówiliśmy zawsze Kościołowi «tak» i ta chrześcijańska postawa była aktem wielkiej do niego miłości. Kościół jest przecież naszą duchową matką. Jemu zawdzięczamy to, że «zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy» (1 J 3, 1). (…) Św. Paweł mówi, że «Kościół jest Ciałem Chrystusa» (por. 1 Kor 12, 27). Oznacza to, że został ukształtowany zgodnie z zamysłem Chrystusa jako wspólnota zbawienia. Kościół jest Jego dziełem, nieustannie go buduje, gdyż Chrystus dalej w nim żyje i działa. Kościół należy do Niego i pozostanie Jego na wieki”.

Ojczyzna

Święty Jan Paweł II kochał Polskę, rozumiał jej godność i misję dziejową, głębię jej tożsamości i powołania. Nie pozwalał na to, aby jego ojczyznę obrażać, lekceważyć czy niszczyć.

„To jest moja matka, ta ziemia! To jest moja matka, ta Ojczyzna! To są moi bracia i siostry! I zrozumcie, wy wszyscy, którzy lekkomyślnie podchodzicie do tych spraw, zrozumcie, że te sprawy nie mogą mnie nie obchodzić, nie mogą mnie nie boleć! Was też powinny boleć! Łatwo jest zniszczyć, trudniej odbudować. Zbyt długo niszczono! Trzeba intensywnie odbudowywać! Nie można dalej lekkomyślnie niszczyć!

Ziemia polska naznaczona jest w sposób szczególny obecnością Matki Chrystusa. Ona jest pierwszą wśród pełniących wolę Ojca – właśnie jako Matka Syna Bożego. Niech zatem przez Jej macierzyńską obecność odnowi się pośród nas świadomość Boskiego ojcostwa. Niech się odrodzi pokolenie braci i sióstr Syna Bożego – Syna Maryi.

Niech się odrodzi w Bogu ludzkie ojcostwo i polska rodzina, i ludzkie macierzyństwo, niech się odrodzi rodzina, szczególne miejsce Przymierza Boga z ludźmi. Imię jego: kościół domowy” – powiedział z mocą 3 czerwca 1991 r. na płycie lotniska w Masłowie koło Kielc.

Michał Korwid