Kobiety Królami Polski: Jadwiga Andegaweńska i Anna Jagiellonka

W historii Polski tylko dwie kobiety koronowano na króla: pierwszą była Jadwiga Andegaweńska, a drugą Anna Jagiellonka. Ta niezwykła sytuacja wynikała z uwarunkowań politycznych i społecznych, które stawiały mężczyzn na czele monarchii, jednak losy tych dwóch kobiet pokazały, że również one mogły skutecznie rządzić państwem.

Tło historyczne: Kazimierz Wielki i dynastia Andegawenów

Król Kazimierz Wielki (1310-1370), ostatni monarcha z dynastii Piastów, nie miał męskiego potomka. Z tego powodu sukcesja tronu polskiego została przekazana w ręce węgierskiego króla Karola Roberta, a po nim jego syna Ludwika, który był także siostrzeńcem Kazimierza przez Elżbietę Łokietkównę. W tamtych czasach, według polskiego prawa, kobiety nie mogły objąć korony, więc mimo pięciu córek Kazimierza, to Węgry stały się naturalnym sojusznikiem Polski.

Król Ludwik na tronie Polski

5 listopada 1370 roku, po śmierci Kazimierza Wielkiego, Ludwik Andegaweński zostaje koronowany na króla Polski. Jednak jego panowanie nie było dla Polaków idealne, ponieważ Ludwik, skoncentrowany na Węgrzech, rzadko przebywał w Polsce i nie nauczył się nawet języka polskiego. Z tego powodu jego matka, Elżbieta, została regentką w Polsce, co wzbudzało niezadowolenie wśród polskich możnowładców, szczególnie że otaczała się Węgrami.

Koronacja Jadwigi

Po śmierci Ludwika w 1382 roku, sytuacja na polskim tronie staje się skomplikowana. Mimo że Maria, starsza córka Ludwika, miała pierwotnie objąć tron, Polacy nie chcieli władczyni mieszkającej poza Polską. Ostatecznie, po wielu negocjacjach, w 1384 roku na tronie polskim zasiada 10-letnia Jadwiga Andegaweńska, koronowana na króla Polski 16 października 1384 roku.

Jadwiga – Mądra i Pobożna Władczyni

Jadwiga była postacią wyjątkową nie tylko przez fakt, że była kobietą na tronie, ale także przez swoje wykształcenie, pobożność i mądrość. Była dobrze wykształcona – znała kilka języków, była wszechstronnie wykształcona, zainteresowana nauką, sztuką, muzyką i polityką. Jej rządy, choć krótkie, były wyjątkowe. Była twardą dyplomatką, zaangażowaną w politykę międzynarodową oraz sprawy duchowe i społeczne. Wspierała biednych, fundowała szpitale, kościoły i klasztory, a także była zaangażowana w chrystianizację Litwy, co miało ogromne znaczenie dla Polski.